3 nov 2012

Se non votas non te queixes?????

Ante tan insistente reproche, que como anarquistas vémonos detinados a padecer unha e outra vez a cada nova pantomima electoral, decidimos respostar. Dado que este ano, co gallo das eleccións galegas, sufrimos de xeito especialmente insistente a monótona cantinela, nas súas distintas variacións, de que "favorecemos á dereita", que "cando non votas perxudicas ás minorías" ou directamente que "se non votas non te queixes" optamos por colar este texto a modo de desquite e de resposta a tan descerebradas recriminacións (primeiro en galego e depois en castelán):


Se non votas non te queixes. Vaia absurda afirmación! Acaso non existe outro xeito de participar nos asuntos do noso arredor? É entón o acto de meter un papel nunha urna, en períodos de varios anos, o único método polo que un ser humano pode participar das decisións que o afectan na súa vida? A realidade do noso entorno está composta de multitude de formas nas que un pode tomar decisións políticas máis alá de decidir, de entre un reducido grupo de usurpadores da soberana decisión, cal será o seguinte chupóptero encargado de manternos apartados do exercicio real do control das nosas propias vidas.

De feito é ao contrario: Se votas non te queixes, posto que se participaches do xogo, por forza terás que acatar o seu resultado. Se apostas ás cartas e perdes, que dereito tes a protestar? Ti es o culpable da túa propia desdita. Somos os que non participamos da farsa electoral os que poderemos, en todo caso, queixarnos por sufrir os desastrosos resultados do engano do sistema representativo. Porque nós sabemos que na ruleta electoral, como no resto de xogos de azar, a Banca sempre gaña; mal que vos pese aos ludópatas democráticos, empeñados en apostar o noso futuro entre un vermello e un negro que, a fin de contas, sempre ofrecen un idéntico resultado.

A triste realidade é que o que vota é responsable do goberno resultante da votación á que concorreu, xa votase por quen gaño ou por calquera outra opción do xogo democrático, posto que co seu voto concedeu lexitimidade ao sistema delegativo. A participación no enganoso ritual de perpetuación capitalista desármate moralmente para impugnar os seus resultados.

Se ninguén votase, a inxusta partidocracia perdería a súa lexitimidade e veríase obrigada a mostrar a verdadeira natureza despótica na que se sustenta, unha vez desposuída da súa fachada popular.

De verdade cremos que dentro de cen anos alguén recordará que partido estaba en que momento no poder? Evidentemente non, porque no fondo a alternancia de partidos só ofrece unha xestión continuada dun mesmo sistema de goberno. Mantendo inalterable a inxustiza en canto á distribución económica, política e social. E isto vai por calquera outro partido que puidese substituír aos actuais con opcións de goberno para que, co cambio, todo puidese seguir igual.

Xa sen entrar na inxustiza intrínseca que se esconde tras a democracia representativa, é importante saber que o sistema ten fortes mecanismos de control mediante os cales, canto máis se achega un partido ao poder, máis tivo este que renunciar aos seus principios para render obediencia a aqueles que detentan o verdadeiro poder na sombra. Se non é así, os medios de información, en mans dos preeminentes grupos empresariais, así como toda a batería de medidas legais, políticas e financeiras destinadas ao soporte do status quo, encargaríanse de anular calquera posibilidade real dun cambio político. Nos escasos casos nos que todas as medidas de contención fallaron e un partido político con verdadeiras ansias de cambiar algo chegou democraticamente ao poder, a historia ensínanos, sen ningún xénero de dúbidas, como á tan sacrosanta democracia non lle caen os aneis para transformarse en cruel e férrea ditadura, en evidente conivencia coas democracias circundantes, con tal de que continúe o libre fluxo de capitais e se manteña o esquema xeopolítico. E se alguén dubida do aquí afirmado que recorde o socialismo chileno de Allende,as eleccións palestinas do 2006 ou, sen ir tan lonxe, o que aconteceu aquí mesmo no ano 1936.

Así que aqueles parvos que nos reprochen que coa nosa negativa a participar do circo electoral favorecemos unha ou outra opción política determinada (idénticas á fin e ao cabo, como tres décadas e media de democracia parlamentaria nos permitiron comprobar), que saiban que moito máis temos que reprocharlles nós a eles. Pois quen elixe o malo para que non veña o peor, condénanos a todos a vivir sempre mal.

Ningunha revolución saíu nunca das urnas. A verdadeira política está na rúa, arrancándolle ao poder o dominio das nosas vidas por medio da asemblea, a autoxestión, a loita e as barricadas. Porque teremos que ser nós mesmos, sen delegar en falsos representantes nin servís partiduchos, os que fagamos polos nosos medios deste un mundo mellor. Os que consigamos, paso a paso, o verdadeiro control das rendas das nosas vidas.

C.Ribas


CASTELLANO:


Si no votas no te quejes ¡Menuda absurda afirmación! ¿Acaso no existe otra manera de participar en los asuntos de nuestro alrededor? ¿Es entonces el acto de meter un papel en una urna, en períodos de varios años, el único método por el que un ser humano puede participar de las decisiones que lo afectan en su vida? La realidad de nuestro entorno está compuesta de multitud de formas en las que uno puede tomar decisiones políticas más allá de decidir, de entre un reducidísimo grupo de usurpadores de la soberana decisión, cuál será el siguiente chupóptero encargado de mantenernos apartados del ejercicio real del control de nuestras propias vidas.

De hecho es al contrario: Si votas no te quejes, puesto que si has participado del juego, por fuerza tendrás que acatar su resultado. Si apuestas a las cartas y pierdes ¿qué derecho tienes a protestar? Tú eres el culpable de tu propia desdicha. Somos los que no participamos de la farsa electoral los que podremos, en todo caso, quejarnos por sufrir los desastrosos resultados del engaño del sistema representativo. Porque nosotros sabemos que en la ruleta electoral, como en el resto de juegos de azar, la Banca siempre gana; mal que os pese a los ludópatas democráticos, empeñados en apostar nuestro futuro entre un rojo y un negro que, a fin de cuentas, siempre ofrecen un idéntico resultado.

La triste realidad es que el que vota es responsable del gobierno resultante de la votación a la que concurrió, ya votase por quién gano o por cualquier otra opción del juego democrático, puesto que con su voto concedió legitimidad al sistema delegativo. La participación en el engañoso ritual de perpetuación capitalista te desarma moralmente para impugnar sus resultados.

Si nadie votase, la injusta partidocracia perdería su legitimidad y se vería obligada a mostrar la verdadera naturaleza despótica en la que se sustenta, una vez desposeída de su fachada popular.

¿De verdad creemos que dentro de cien años alguien recordará que partido estaba en que momento en el poder? Evidentemente no, porque en el fondo la alternancia de partidos solo ofrece una gestión continuada de un mismo sistema de gobierno. Manteniendo inalterable la injusticia en cuanto a la distribución económica, política y social. Y esto va por cualquier otro partido que pudiese sustituir a los actuales con opciones de gobierno para que, con el cambio, todo pudiese seguir igual.

Ya sin entrar en la injusticia intrínseca que se esconde tras la democracia representativa, es importante saber que el sistema tiene fuertes mecanismos de control mediante los cuales, cuanto más se acerca un partido al poder, más ha tenido este que renunciar a sus principios para rendir pleitesía a aquellos que detentan el verdadero poder en la sombra. Si no es así, los medios de información, en manos de los preeminentes grupos empresariales, así como toda la batería de medidas legales, políticas y financieras destinadas al sostén del status quo, se encargarían de anular cualquier posibilidad real de un cambio político. En los escasísimos casos en los que todas las medidas de contención han fallado y un partido político con verdaderas ansias de cambiar algo ha llegado democráticamente al poder, la historia nos enseña, sin ningún género de dudas, como a la tan sacrosanta democracia no se le caen los anillos para transformarse en cruel y férrea dictadura, en evidente connivencia con las democracias circundantes, con tal de que continúe el libre flujo de capitales y se mantenga el esquema geopolítico. Y si alguien duda de lo aquí afirmado que recuerde el socialismo chileno de Allende, las elecciones palestinas del 2006 o, sin ir tan lejos, lo que sucedió aquí mismo en el año 1936.

Así que aquellos mentecatos que nos reprochen que con nuestra negativa a participar del circo electoral favorecemos una u otra opción política determinada (idénticas al fin y al cabo, como tres décadas y media de democracia parlamentaria nos han permitido comprobar), que sepan que mucho más tenemos nosotros que reprocharles a ellos. Pues quien elige lo malo para que no venga lo peor, nos condena a todos a vivir siempre mal.

Ninguna revolución ha salido nunca de las urnas. La verdadera política está en la calle, arrancándole al poder el dominio de nuestras vidas por medio de la asamblea, la autogestión, la lucha y las barricadas. Porque tendremos que ser nosotros mismos, sin delegar en falsos representantes ni serviles partiduchos, los que hagamos por nuestros medios de este un mundo mejor. Los que consigamos, paso a paso, el verdadero control de las riendas de nuestras vidas.

C.Ribas

No hay comentarios:

Publicar un comentario